Είναι μια μέρα άγνοιας, αδιαφορίας και ντροπής, που δεν τιμά το ανθρώπινο είδος.
Οι άνθρωποι θα βγάλουν στους δρόμους ψησταριές, θα κοινοποιήσουν στα σόσιαλ μπριζόλες, σουβλάκια, παϊδάκια, αγνοώντας ή αδιαφορώντας πως αυτά τα κομμάτια κρέατος προέρχονται από τις σάρκες δολοφονημένων μωρών, που κλάπηκαν από τις μητέρες τους και οδηγήθηκαν στο σφαγείο. Μπορούμε να σας πούμε, πως τις τελευ-ταίες τους στιγμές φοβόντουσαν, έπεφταν στα γόνατα από το τρέμουλο, έκλαιγαν, μύ-ριζαν το αίμα των σφαγμένων αδερφών τους, και προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από τα χέρια του σφαγέα και τα μαχαίρια του.
Αν νομίζετε πως τα αρνιά, οι κατσίκες, τα γουρούνια, οι αγελάδες, οι κότες είναιάνοιωθα αντικείμενα, κάνετε λάθος.
Είναι κι αυτά συναισθανόμενα ζώα. Χαίρονται, φοβούνται, πονάνε, αγαπάνε κάπως σαν και εμάς. Έχουν κι αυτά την επιθυμία να εξερευνήσουν και να ζήσουν τις ζωές τους.
Και θα έπρεπε να τις ζήσουν.
Γιατί οι ζωές τους είναι μοναδικές, πολύτιμες και ανεπανάληπτές, όπως και οι δικές
μας.
Και αντί να γιορτάζουμε την ζωή, να την υψώνουμε σαν διαμάντι στον ήλιο να λάμ-ψει, εμείς επιλέγουμε την καταστροφή: να μαχαιρώνουμε το καλοσυνάτο πρόσωπο τους και να τρεφόμαστε από την δυστυχία και τον ανείπωτο πόνο τους.
Από την δράση αυτή, θέλουμε να αναρωτηθείτε, και να αμφισβητήσετε την ζωοφαγία, που ουσιαστικά μας επέβαλαν από μικρά. Γιατί ακριβώς έτσι έγινε.
Όπως και πολλές άλλες προβληματικές αντιλήψεις (μισογυνισμός, ομοφοβία, ρατσι-σμός..), που χρειάστηκε να αποβάλουμε στην πορεία, με σκοπό να είμαστε πιο δί-καιοι και σωστοί.
Είναι πιο σοφό στον χρόνο που μας απομένει, να δείχνουμε σεβασμό και αγάπη στους γύρω μας, και να τους νοιαζόμαστε.